Recrear cadros famosos do Museo de Pontevedra na casa, outro reto viral para pasar o confinamento

O Museo de Pontevedra lanzou un novo reto para a veciñanza pontevedresa: #MírateNoEspello, unha proposta para que a cidadanía se achegue ás súas obras recreando unha delas coma se fose o seu reflexo. Con esta iniciativa a institución súmase ao reto viral lanzado por outros museos internacionais coma o Museo Nacional de Ámsterdam ou o Getty dos Ánxeles, entre outros, que están a encher as redes sociais con creacións nas que, coa etiqueta "entre a arte e a corentena", se imitan pezas recoñecidas con obxectos cotiáns para pasar con bo humor estes días.

A elección da peza do Museo a representar por parte da cidadanía é libre, mais desde o equipo técnico propoñen tres posibilidades; unha para ser interpretada por unha soa persoa, outra por unha parella e outra por un grupo. Unha vez escollida hai que imaxinala e reproducir a escena, o ambiente e os personaxes da forma máis fiel posible coas cousas, persoas e mascotas que haxa na casa. A única condición é non usar o Photoshop. Logo hai que facer unha fotografía e compartila no Facebook do Museo, ou ben subila nos perfís propios de forma pública co hashtag #MírateNoEspello.

Desde o Museo lembran que se pode "reclutar" a todas as persoas que se queira e coas que se estea a pasar o confinamento, sempre tirando de bo humor. Como propostas, a pintura Señora con sombreiro, do marinense Manuel Torres; O xantar, do ourensán Silvio Fernández Rodríguez-Bastos e O cego de Padrenda, de Castelao.

Da "Gioconda galega" a Castelao

A Señora con sombreiro (1931) de Manuel Torres Martínez chegou a ser denominada como a "Gioconda galega". Resulta tan fermosa coma enigmática e foi pintada polo artista galego Manuel Torres, quen formou parte dun grupo que renovou a arte galega das primeiras décadas do século XX, e por iso os seus integrantes son coñecidos como "Os novos".

A pintura destaca polas súas formas de volumes redondos e simplificados xunto cun uso moi persoal das cores e unha técnica de grosos empastes que imitan a textura do granito. A dama do sombreiro foi pintada durante a súa estadía en París; por iso é unha moza de ambiente urbano, tan distinta das mulleres labregas e mariñeiras que aparecen na maioría dos seus cadros.

O xantar (1890), de Silvio Fernández Rodríguez-Bastos, foi un dos cadros que se levou á Exposición Nacional de Belas Artes en 1890. Mostra unha parella, quizais un pai coa súa filla, xantando no campo. O pintor represéntaos vestidos co traxe rexional e acompañados de alimentos e recipientes típicos da nosa terra: o viño en xerra de barro, as cuncas para o caldo, a cabaza de peregrino para a auga e un anaco de empanada galega. Recrea así unha escena idealizada da vida cotiá ao máis puro estilo rexionalista.

Finalmente, O cego de Padrenda (1910), de Castelao, inmortaliza un dos últimos xograres, Eugenio Padín, máis coñecido como o cego de Padrenda (Meaño, de onde era natural) ou polo seu alcume, "o Xan Pirulé", título dunha das súas cantigas máis famosas. O artista retratouno tal e como o describira o seu amigo e poeta Ramón Cabanillas, "arrodeado de moitos señores que rían… cunha perna cruzada por riba da outra, cantando cun xeito picaresco e tocando o acordeón". Esta obra pertenceu ao antigo Hotel Calixto de Cambados, que estaba situado na praza do Concello.